Ik was in mijn apejaren toen ik Dylan tegenkwam,
toen er Sturm Und Drang mijn jongensleven kwelde.
Ik brak mijn tong over die liedjes zoals Desolation Row,
het was een kwaal waarvan ik moeilijk herstelde.
Ik vroeg mij af of er geen zanger was die met evenveel vuur,
zowat hetzelfde in mijn eigen taal vertelde.
'k Moest niet lang zoeken want hij woonde geenszins aan de Côte d'azur,
meer bepaald aan de oevers van de Schelde.

En zo heb ik hem gevonden in dit regenachtig land,
tussen de torens en de grijze wolkenvelden.
In een café met rooi gordijnen, in het straatje zonder end,
met een uitzicht op de lichtjes van de Schelde.
Ik vond geen spoor van commercie of van valse romantiek,
ik vond alleen maar het tegenovergestelde.
Aan die boeiende verhalen kwam er plotseling een eind,
't was toen er iemand in 't café nog iets bestelde.

Ondertussen vloeiden heel wat liters water naar de zee,
en een deel daarvan passeerde langs de Schelde.
en de schepen drijven rustig naar de huizen van plezier,
naar de havenkroeg waarover hij vertelde.
En dat is heel wat interessanter dan een veertiendaags verblijf,
op de Ramblas of de Elyzeese Velden.
En nu ik hier toch sta te zingen kan ik het wel even kwijt:
weet u wie mij vorige donderdag nog belde?