Eens was jij het hart van mijn Amsterdam,
je grachten, je straten, je steeg.
Jij bent ook niet meer wat je eens bent geweest,
je krotten zijn akelig leeg.
De tijden van komen, de tijden van gaan,
die rukken aan jou en je oude bestaan.
Eens was je het sieraad van mijn Amsterdam,
daar waar ik ter wereld kwam.

Dag Jordaan, mijn Jordaan, ik groet je,
al is't met een traan in mijn hart.
Dag Jordaan, mijn Jordaan, nu is 't voorbij.
Het afscheid van jou geeft zo'n smart.
Dag Jordaan, mijn Jordaan, ik groet je,
zonder jou is 't een eenzaam bestaan.
Slechts herinnering blijft, 
aan die tijd van weleer,
aan mijn ouwe en trouwe Jordaan.

Jij bent in verval, want eens komt de tijd,
jou puinhoop voel ik als een wond.
Alles is voorbij, ach verroest nog aan toe,
ze maken je kaal tot de grond.
Maar d'ouw trouwe wester, die zingt steeds haar lied,
al klinkt in haar stem onbewust het verdriet.
Ook zij zal je missen, mijn ouwe Jordaan,
ik groet je, ik moet nu gaan.

Dag Jordaan, mijn Jordaan, ik groet je,
al is't met een traan in mijn hart.
Dag Jordaan, mijn Jordaan, nu is 't voorbij.
Het afscheid van jou geeft zo'n smart.
Dag Jordaan, mijn Jordaan, ik groet je,
zonder jou is 't een eenzaam bestaan.
Slechts herinnering blijft, 
aan die tijd van weleer,
aan mijn ouwe en trouwe Jordaan.