Het rood beschijnt de weilanden, de avond valt over het meer
Daar staan ze met z'n tweeën en hij kijk nog eens naar haar
Ze staan voor hun hut van pollen, leem en riet
Zijn hand ligt op haar buik, hij wordt binnenkort vader
Het jaar bijna vijftienhonderd, veranderde maatschappij
Ze hebben er niet onder te lijden, ze voelen zich vrij.

Er is vaak wel wat aan de hand, hij moet soms op oorlogspad
Maar waar ze eigenlijk voor staan, nou dat wordt hij nooit gewaar
Toch hebben ze niks te klagen en al hebben ze geen geld
Het eten dat ze krijgen is de rijkdom van het veld
Het jaar bijna vijftienhonderd, een nieuwe heerschappij
Ze gaan er niet aan onderdoor, ze blijven altijd vrij.

De zon schijnt al eeuwen over ons land 
Brengt de vroege morgen, elke dag opnieuw
De wind trekt nog elke dag aan
Gaat van land naar land, elke grens voorbij.

Het rood beschijnt de kamp, de avond valt over de stad
Er speelt een klein meisje, nog een poosje, straks naar bed
Ze brabbelt honderd uit, de taal die moeder haar heeft bijgebracht
Haar vader roept door het raam dat ze naar binnen komen moet
Het jaar nu bijna tweeduizend, Europa dat wordt nieuw
Het meisje zingt en danst en lacht dan naar mij.

De zon schijnt al eeuwen over ons land
Brengt de vroege morgen, elke dag opnieuw
De wind trekt nog elke dag aan
Gaat van land naar land, elke grens voorbij.

De zon schijnt al eeuwen over ons land
Brengt de vroege morgen, elke dag opnieuw 
De wind trekt nog elke dag aan
Gaat van land naar land, elke grens voorbij.