Er zijn wel beeldjes met een barst, die toch niet breken 
En zelfs nog jaren op de schoorsteen blijven staan 
Er zijn wel bootjes, waar het zeil van is gestreken 
Die nog op eigen vaart de haven binnengaan 
Je ziet soms bloemetjes, die bloeien zonder water 
En er zijn hele nette broeken zonder vouw 
Ik ken een kat, die zit te spinnen zonder kater 
Maar wat moet ik beginnen, liefste - zonder jou? 
 
Er zijn wel harten, die verstaan ons zonder woorden 
En er zijn er, die soms branden zonder vuur 
Zonder Poolster blijft er desondanks 't Noorden 
Zonder klok verglijdt er toch wel uur na uur... 
Je hoort soms lachjes, waaraan vrolijkheid niet meedoet 
En je ziet zomerluchten zonder tint'lend blauw 
Zelfs een afscheid is wel denkbaar zonder weemoed 
Maar wat moet ik beginnen, liefste - zonder jou? 
 
Soms hebben ridders uit ons ijzeren verleden 
Door ene jonkvrouw snood verraden en verkocht 
De zere stukken uit hun boezem weggesneden 
Omdat zo'n ridder zijn verdriet niet tonen mocht 
Ze zijn daarna fier iets heroisch gaan verrichten 
(Een koene kruistocht of de slag bij Noord-Scharwou); 
Je kon hun harnas wel - maar de inhoud nooit ontwrichten 
Maar wat moet ik, die echt geen held ben, zonder jou? 
 
Dit is geen eeuw meer om bij maanlicht te gaan wenen; 
Alleen een walvis vindt nog aftrek voor zijn traan 
Mijn frele weemoed wordt door neonlicht beschenen 
En net als Kloos wordt ook mijn Herte niet verstaan... 
Ik ben een eeuw, of misschien meer, te laat geboren 
Omdat mijn ooievaar niet vlugger kon of wou 
En in de kilte van vandaag sta ik, bevroren 
Zonder de warmte en de koestering van jou!