De dag dat Domela werd begraven,
die hele lange zwarte rij
van het station tot aan de haven,
toen was het over en voorbij.
Hoe lang geleden is dat al?
Ver voor mijn tijd in elk geval.
Op foto’s zie je mensen gaan
of even ernstig blijven staan.
Het is alsof toen ieder wist:
daar gaat de laatste anarchist.
Die laatste rooie vechtersbaas,
hij gaat eruit, helaas!

Domela, Domela,
niemand doet het jou nog na.
Jouw idealen, Domela,
vergelen in de la.
Jouw idealen, Domela,
vergelen in de la.

De dag dat Domela was gestorven:
tienduizend mensen op de been.
We hebben ons zoveel verworven!
Die tijd is nu wel heel ver heen.
Ik weet wel dat hij dat ook was:
een ruziemaker eersteklas,
die de partij tenslotte verliet.
Die dwarse kop, hard als graniet!
Altijd maar eenzaam, tegendraads,
altijd maar eerlijk, altijd praats.
Zo’n eigenwijze grijze heer,
die vind je nu niet meer!

Domela, Domela,
niemand doet het jou nog na.
Jouw idealen, Domela,
vergelen in de la.
Jouw idealen, Domela,
vergelen in de la.