Als praten moeizaam gaat
En de scherven van de ruzies blijven liggen
Als ik opkijk tegen muren van jouw
koppigheid en zo
En je weigert om de ruzies bij te leggen
Dan probeer ik om te zwijgen
En mijn woede te verbergen
Die ons anders naar een afgrond drijven zou
Woorden schieten dan tekort
Want daarmee zal ik je hart nooit echt bereiken
Het is beter dan dat ik heel even uit
het zicht verdwijn
Om onopvallend naar de pechstrook uit te wijken
Om dan rustig weer te keren
En je boosheid te bezweren
Door heel ongedwongen bij jou te zijn
God, ik voel me zo onhandig
Mijn gedachten zijn verward
Heel m'n denken is nu somber
Zo donker en zo zwart
Ik ben verdwaald in m'n gepieker
Vleugellam en zonder kracht
God, hoe graag wil ik ontsnappen aan dit doolhof
Dit doolhof van de nacht
Als je zwijgend naast me ligt
Blijf ik urenlang gekweld verder denken
Welke weg moet ik nu volgen naar
de kamer van je hart?
En ik pieker om de juiste toon te vinden
Maar opeens gebeurt een wonder
Heeft m'n ziel jouw hart gevonden
Door gewoon heel lief voor jou te zijn.
Zonder woorden wil ik vrijen
Helemaal in jou verdwijnen
En je ogen laten spreken
Want daar vind ik je weer
En ik laaf me aan je dromen
En je glimlacht meer en meer
En zo help je mij ontsnappen aan dit doolhof
Dit doolhof, dit doolhof van de nacht


©tekstWauters/Vanhie/De Vuyst