Soms denk ik in diepe duister aan toen ik twintig was. 
Ik was een jongen te verlegen en wist niets van liefde af. 
Toen ik Katrien leerde kennen in 'De hoek' het volkscafé. 
Elke vrijdag kwam ze naast me zitten en maar babbelen met z'n twee. 
Ik tracteerde haar Bacardi en zij schonk mij haar lach. 
In de week zat ik te hopen dat het weeral vrijdag was. 
Hoe kon ik haar hart winnen? Voor haar was ik vast niets. 
Wat moest ik met een meisje als Katrien. 

Ze had mooie bruine ogen, ze had lang zwart krullend haar. 
Als ze stapte leek ze te dansen op de muziek van Ray Charles. 
Haar moeder zat in hoge kringen, haar vader was advocaat. 
Wat moest ze toch met mij beginnen? Ik was een jongen van de straat. 
Op ‘The River’ van Bruce Spingsteen vroeg ik haar ten dans. 
Het café gevuld met blikken de mood was amusant. 
Haar lichaam zo dicht tegen mij dat ik mezelf verliet. 
Ik ruik nog steeds de geur van Katrien 

Ik dacht 'Je moet iets ondernemen, Wim ooit moet je toch iets doen. 
Ga toch met Katrien gaan praten, vertel haar van je gevoel.' 
Maar op een avond kwam ze binnen in het café met haar vriend.
Ik wist ik had mijn kans verkeken, 't zou nooit iets worden met Katrien. 
Als ik alleen was in mijn kamer zag ik haar beeld in mijn hoofd. 
En ik kon het niet verklaren waarom ze steeds bleef in mijn droom. 
'k heb geprobeerd haar te vergeten, maar dat lukt me nog steeds niet. 
In mijn dromen zie ik nog het beeld van Katrien. 

Het leven kent zo z'n bochten, zo ging het ook met mij. 
Ik heb de liefde van mijn leven met een huis en kind erbij. 
Maar ik zal mijn vrouw nooit spreken over wat mij heeft bezield. 
Ik denk nog vaak terug aan Katrien.