Als ergens op zo'n eenzaam buitenpostje 
Als ergens aan zo'n glad vergeten strand 
De boot van Java in de stille baai stoomt 
En weer de mail brengt uit het eigen land 
Dan zitten 's avonds bij een schemerlampje 
(En d'avond hangt als een zwart gordijn) 
De ouders... en hun zwijgende gedachten 
Gaan naar de kinderen, die niet bij hen zijn 
 
Soms kraakt het papier, als pa het briefje uitvouwt 
Met Jan's rapport: voor algebra een drie 
En voor z'n Frans ternauwernood voldoende 
En zelfs een twee voor stereometrie 
Toch heeft de jongen hersens als z'n vader 
Verdomme... maar wie let ook op het kind 
Wie helpt hem 's avonds als hij zit te blokken 
En zonder pa zo'n stomme som niet vindt 
 
En moeder staart met stille, verre ogen 
En door de eenzaamheid der jaren heen 
Ze ziet ze staan... twee kleuters nog... verbeeld je: 
Drie lange jaren zijn ze weer alleen 
Dan denkt ze aan die laatste dag in Holland 
Het laatste uur, dat zij ze bij zich had 
Toen kleine broer zich nog zo groot wou houden 
En kleine zus op schoot te huilen zat 
 
Ze zitten beiden voor zich uit te staren 
Ze zijn nu samen bij de kinders thuis 
Ze lopen samen door de stille straat heen 
En naar het oude, welbekende huis 
Ze bellen aan... en kleine Jan doet open 
Zoals hij vroeger ook zo dikwijls deed 
En zus zit binnen met haar Franse thema's 
En wacht op ma voor 't woord, dat ze niet weet 
 
En d'avond ligt maar roerloos om hen beiden 
De lamp brandt suizend door de uren heen 
En naast de krabbelbrieven van de kinders 
Zitten ze stil en hopeloos alleen 
Met in hun oog een traan, die wordt verborgen 
En in hun hart de ongezegde pijn 
Van het verlangen naar hun kleine kleuters 
Die, net als zij, alleen gelaten zijn