Hij had gedacht zo met een jaar of vijftig 
Voor goed naar huis en Holland toe te gaan 
Met net genoeg om stil te rentenieren 
In een vergeten kleine-stads-bestaan 
En in zo'n huisje in de nieuwe wijken 
Met frisse verf en met wat fleur en kleur 
En met een eigen ouwe-heren-kamer 
En met een tuintje voor een eigen deur 
 
Hij had gedacht... en vijfentwintig jaren 
Voor die gedachte almaar door gespaard 
En niets verdaan aan dure, dwaze dingen 
En wat hij had voorzichtig opbewaard 
Toen kwam de klap, de klap als bij zovelen: 
Daar ging z'n spaarpot, en daar ging z'n baan 
Toen mocht hij denken aan hetgeen geweest was 
En als hij kon opnieuw beginnen gaan 
 
Hij had gedacht... nu viel er niets te denken 
Nu viel er zelfs niet eens meer wat te doen 
Dan baantjes vragen in een ouwe toetoep 
Op een pantoffel en een halve schoen 
Toen was het uit met huisjes in de blommen 
En rentenieren waar z'n wieg eens stond 
Nu loopt hij als een ondersteunde blijver 
Totdat hij doodgaat in z'n armoe rond 
 
Voor hem ligt nooit een boot op Tandjong Prick 
Om weer naar huis en Holland toe te gaan 
Voor hem komt nooit dat afscheidsogenblikje 
Als hij z'n vrinden op de ka ziet staan 
Voor hem wordt 'nooit' het sluitwoord van z'n leven 
Voor hem ligt nergens meer een nieuw begin 
En hij verdwijnt, met nog wat ouwe bullen 
Net als een hond... voorgoed de kampong in 
 
En daar... nou, daar bloeit dan dat eigen tuintje 
Een beetje pisang en een manggaboom 
Een huis van bilk en verroestte blikker 
Dat blijft dan over van die lange droom 
Daar voelt hij zich en in z'n dooie eentje 
Als hij niet doodgaat, och... misschien wel thuis 
En dat wordt dan het einde van het liedje 
Dat zo begint: 'In Holland stond een huis...'