Hij was er een, die weinig mensen kenden 
Omdat hij meestal in z'n eentje zat 
Zo een, die hier nog altijd niet kon wennen 
Die thuis, in Holland, iets vergeten had; 
Hij at en dronk, hij maakte zijn bezoeken 
Hij deed zijn plichtjes als een automaat 
Die zes jaar lang aan een stuk door blijft draaien 
En dan naar huis in reparatie gaat 
 
Maar wie bij toeval eens bij hem ging praten 
Die vond een eigen wereld in zijn huis; 
"Hier", zei hij dan, "leef ik m'n echte leven 
Hier voel ik me zo nu en dan soms thuis"; 
Hij leefde bij z'n boeken en z'n etsen 
Z'n porcelein, z'n ikats, z'n antiek 
En 's avonds stond z'n radio op Holland 
Dan werd hij meestal dood-melancholiek 
 
Hij had gereisd in vele vreemde landen 
Hij was daar soms een week of twee gestrand 
Maar altijd trok z'n hart hem toch tenslotte 
Weer naar z'n ouwe en z'n eigen land; 
En zoetjesaan ging hij de jaren tellen 
Z'n spaarpot en 't bedrag van z'n pensioen 
Dan kon hij 's avonds uren zitten dromen 
Wat of hij thuis nou allemaal zou doen 
 
Hij wou een huisje ergens voor zichzelve 
Met al z'n eigen dingen om zich heen 
Niet in een stad, maar ergens bij een dorpje 
En zonder buren, liefst maar heel alleen 
Zo bouwde hij dat eigen huis in Holland 
Hij had het ingedeeld, gemeubileerd 
Hij zag het aan een stille landweg liggen 
Waar heel de dag geen sterveling passeert 
 
En toen... toen is hij plotseling gestorven 
En heel de kotta schrok er 's ochtends van: 
Maar 's avonds lag hij, stil en in z'n eentje 
Onder wat bloemen... in memoriam 
Een verre neef krijgt nu z'n spaarbankboekje 
En al de mooie dingen bij hem thuis 
Geen mens zal na een maand nog aan hem denken 
En ergens, ginds, in Holland staat een huis