Zij zijn de twee jonge gelieven 
Van deze merkwaardige tijd 
En beiden hun jeugd en hun jonkheid 
Al lang voor hun achttiende kwijt; 
Zij zijn al zo hard als twee bikkels 
In zaken en zakelijkheid 
En net als het proza van Vestdijk 
Verstrakt in de realiteit 
 
Zij hebben geen huis om te wonen 
Maar wensen geen hut op de hei 
En ook geen poetisch verzinsel 
Van nestjes met eitjes in mei; 
Zij willen een flat met een douche-cel 
Twee kamers, een keukentje - uit 
En daarin twee werkende mensen 
Inplaats van een bruigom en bruid 
 
Zij klitten ook niet aan elkander 
Zij fietsen en lopen steeds los 
En zitten volkomen koelbloedig 
Op bankjes en zo in het bos; 
Zij zullen te goeder tijd trouwen 
Concessies aan pa en aan ma 
En daarna uitsluitend verkeren 
Met lui van de P. van de A. 
 
Zij zijn het stel jonge gelieven 
Dat ons thans als tijdbeeld verblijdt; 
Maar Wij, de papa's en de opa's 
Wij schiepen het beeld EN de tijd 
Wij lieten aan hen slechts een wereld 
Van puin en van rommel en schijn 
Om daarin in jeugd en in jonkheid 
Twee jonge gelieven te zijn