Laissez, laissez faire le temps 
 
Maandag zag hij heel toevallig 
In een winkel in de stad 
Iemand, die hij lang geleden 
Als een vlam omfladderd had 
Groette, boog en deed onhandig 
Dame keek hem straffend aan 
Liet hem, 'Ken u niet! Wat wilt u?' 
Met z'n mond vol tanden staan 
 
Dame, was u heus vergeten 
Dat hij eenmaal, hooggekraagd 
Toen u niets van hem wou weten 
U desondanks heeft gevraagd 
 
Woensdag heeft hij haar toevallig 
Voor een bioscoop ontmoet 
En weer, zonder na te denken 
Als een... souvenir gegroet 
Dame keek, en keek toen nog eens 
Knikte koel, wie is die vent 
En toch is het onbestaanbaar 
Dat ze hem niet meer herkent 
 
Kan een vrouw nu heus vergeten 
Ook al is ze uitgeblaagd 
Wie, door dit of dat bezeten 
Haar al blozend heeft gevraagd 
 
's Zondags, op een soort visite 
Goede dingen gaan in drie 
Vond hij haar alweer toevallig 
Bij een kennis op de tea 
Praatje: "Meen u al te kennen!" 
"Mij?" "Van vroeger, als student" 
"O, dat kan wel, ik heb vroeger 
Zooooo veel jongelui gekend 
 
Dat ik namen ben vergeten 
Och, nietwaar, die tijd vervaagt...." 
Zou ze 't heus nu niet meer weten 
Zou ze zo vaak zijn gevraagd 
 
En zo gleed het rustig praatje bij het rustig kopje thee 
En hij praatte over vroeger 
En zij praatte rustig mee 
Over die en over deze 
Pruimenmondje, lieve stem 
Zo: "O ja?" "Ach kom?" "Hoe aardig!" 
Maar alleen niet over hem 
 
Is ze het nu heus vergeten 
Of... omdat ze maar wat plaagt... 
Waarom wil zij niet meer weten 
Wat toch elke vrouw behaagt 
 
's Zondagsavonds zat hij peinzend 
Op pantoffels in z'n stoel 
Met een pijp, die niet bleef branden 
En een katterig gevoel 
En hij wikte en hij knikte 
En hij, neen, hij snikte niet 
Maar hij neuriede toch zachtjes 
Met een tikkeltje... verdriet: 
 
Meisje, ben je 't heus vergeten 
Meisje, is het zo vervaagd 
Waarom wil je toch niet weten 
Dat ik jou eens heb gevraagd