Verleden jaar leek alles nieuw
maar ieder woord woog even zwaar.
Ik elke straat een nieuwe hoek
maar dezelfde huizen naast elkaar.
Bij nummer een vol goede moed,
bij tachtig dacht ik: laat ook maar.
Een buitenwijk komt nooit in zicht,
wie weet misschien het volgend jaar.

Een vliegtuig kan een uitkomst zijn
als jij je schepen hebt verbrand.
Een reisbestemming had ik niet,
ik weet niet waar we zijn geland.
't Is leeg tot aan de horizon,
ik word door emoties overmand.
Ik weet het zeker nu: ik sterf
niet in een kinderledikant.

Nooit meer terug,
ik ga nooit meer terug.
Ik weet niet waar ik heen ga.
Nooit meer terug,
ik ga nooit meer terug.
Maar ik weet waar ik vandaan kom.
Nooit meer terug,
ik ga nooit meer terug.

Ik weet nog steeds niet waar ik ben
en het maakt eigenlijk geen verschil.
Het landschap trekt aan mij voorbij
en ik sta tijdelijk even stil.
Ik kijk op mijn kalender
en ik zie dat ik mijn tijd verspil.
't Is tijd om weer op weg te gaan,
ik kan elke kant op die ik wil.

Maar nooit meer terug...

En nooit meer terug...