De stadspoort in het donker dicht,
de toren slaat het laatste uur.
En langs de grachten vonkt rood licht
als imitatie hellevuur.
De nachtwacht met zijn blindekop
klimt langs de bruggen stijf en grijs.
Zijn roep weerkaatst in steeg en slop,
de trage langvergeten wijs.

Twaalf, een, ik houd de wacht,
de klok heeft geslagen.
Het zal spoedig weer dagen
en koud is de nacht.

Zijn zachte voetstap in 't plantsoen
die tweelingschimmen vluchten doet,
trekt slepen door het donkergroen.
Hij glimlacht wijs en bitterzoet.
Een grijze man ligt op de straat
en zingt zijn lied van brandewijn.
Wanneer de nachtwacht langs hem gaat,
dan stemt hij in met het refrein.

Twaalf, een, ik houd de wacht...

Dan wordt de hemel porselein,
het laatste rode licht, dat dooft.
Het fluiten van de eerste trein,
de nachtwacht schudt zijn bruine hoofd,
ontvlucht het zonlicht in een kroeg
en leunend op zijn hellebaard
verdrinkt hij daar de dag al vroeg,
een dauw van tranen in zijn baard.

Hij kan niet leven overdag,
hij vliegt zich in de zon kapot.
Geen mens die hem ooit anders zag
dan als een grote grijze mot.

Twaalf, een, ik houd de wacht...