Ik houd de wereld in mijn hand, 
het glazen ei vol land en wolken 
ik zal de hemel gaan bevolken, 
ik roep de varens uit het zand. 

Ik schud de apen uit mijn mouw, 
de spikkelpanters en de mieren, 
het blauw konijn, de krabbeldieren, 
ik strooi topaas, azuur en dauw. 

Ik weet nu dat ik alles kan. 
ik ken de dieren aan hun vel, 
de vogels aan hun notenspel 
en ik geef namen aan de man. 

De verf die ik morste vliegt plots’ling in brand, 
‘t palet valt vlammend uit mijn hand 
de aarde zwaait open, 
ik zie haar lopen
in mijn eigen groene gras 

Wil jij soms, wit wezen, dat ik je niet ken 
en dat ik niet almachtig ben. 
Je wilt me vergeten, mijn vruchten eten 
en me bedriegen met je man. 

Hier in je lichaam van albast 
zie ik de roze vlammen branden 
en wat je wilt valt in je handen 
je hebt mijn wereld aangetast 

Daar sluipt de groengevlekte kat 
en heeft de merel al te grazen. 
De leguaan gaat bellen blazen, 
kruipt op vijf poten over ’t pad. 

De vleesboom rijst het water uit 
en rinkelt met zijn glazen snaren. 
Er zit in de kristalpilaren 
een uil die schuine liedjes fluit. 

Hier sta ik voor zot in mijn kamerjapon. 
Ik dacht wel dat ik alles kon, 
en ben ik verdwenen dan komt op zijn tenen 
de engel met het grote mes...