hij zat altijd op het pleintje bij ons voor de deur
met zijn veel te harde stem en zijn penetrante geur
en maar protesteren tegen dit redeloos bestaan
en dat als wij achter de ramen
niet snel tot inkeer kwamen de wereld zou vergaan
de kinderen speelden door ze waren zijn geschreeuw gewoon
en wie hem wilde redden kon rekenen op zijn hoon
ik voelde medelijden met die moedeloze man
toen ik op een winterdag
die zwerver zitten zag
was het eerste dat ik dacht
die ken ik ergens van

hij was een ouwe junkie al heel lang aan de dope
vol mooie levensdromen als hij langs de gevels sloop
uit een jongensboek gelopen en maatschappelijk ontspoord
als hij op zoek was naar een dealer
zat de duivel op zijn hielen tot hij had gescoord
eens liep hij de stad uit hunkerend naar een nieuw bestaan
hij dacht als ik het anders wil dan moet ik hier vandaan
maar bij de brug gekomen zag hij de horizon
aan de lege overkant
aan het einde van het land
en door heimwee overmand
keerde hij weer om

in de zwembadpas
de benen nauwelijks zichtbaar
onder een lange regenjas
ietsje door de knieën
als zonder latten skiën
zo was de zwembadpas

Kees heette onze zwerver hij had een groot verdriet
Rosita was zijn liefde maar die moest hem niet
ik kende hem van vroeger we zaten in dezelfde klas
toen was-ie al een buitenbeentje
hij liep meestal in z'n eentje in de zwembadpas
we hebben hem begraven op een warme dag in mei
er was geen mens in tranen er was niemand die iets zei
omdat ik wil bewaren hoe Kees als jongen was
loop ik als het effe gaat
en ik niemand zie op straat
als ik 's nachts de hond uitlaat
in de zwembadpas

in de zwembadpas
de benen nauwelijks zichtbaar
onder een lange regenjas
ietsje door de knieën
als zonder latten skiën
zo was de zwembadpas

ik loop als enige op straat
een beetje uit de maat 
niet in het gareel of in de rij
iets door de knieën net als hij

in de zwembadpas
de benen nauwelijks zichtbaar
onder een lange regenjas
ietsje door de knieën
als zonder latten skiën
zo was de zwembadpas


(c) Freek de Jonge