Geen traan in de broeiende brandende ogen
maar wel is hun mond bars en grimmig gebogen.
Wij weven de lijkwaden der maatschappij,
een driedubbele vloek ingeweven erbij.

Wij weven.
Wij weven.

Een vloek naar die God met zijn potdove oren
die nooit ons naieve gebed schijnt te horen.
Vergeefs ons geduld, onze hoop op die god,
hij heeft ons belazerd, versierd en bedot.

Wij weven.
Wij weven.

Een vloek naar de koning, die vorst der gegoeden,
hem is onze ellende een zorg in gemoede.
Je laatste drie stuivers afpersen als het kon
en dan maar als slachtvee voor het vuurpeloton.

Wij weven.
Wij weven.

Een vloek naar het vaderland, als het zo mag heten,
waar leugen en bedrog zich als schimmel invreten,
waar iedere bloem wordt geknakt voor zijn tijd,
't is rottende drek waar een worm in gedijt.

Wij weven.
Wij weven.