Met een hart vol pijn en een hand vol hoop, verbrandde ik de laatste brug 
Ik verliet de stad met alles wat ik had, alleen de tranen gaf ik terug 
En de liefde kwam, maar jouw liefde nam slechts ‘t laatste gram respect 
Wat ik over had, voor iemand uit de stad, hij hield mij voor de gek 
En ik zei mezelf direct: “Er is niets meer dat je trekt 
Het wordt tijd, hoog tijd dat je vertrekt” 

Als manna schijnt de zon op m’n huid en waait de wind door m’n haar 
En ik roep ‘t nu uit: “Jullie stikken nou maar 
In je te nette kleren met je keurige haar” 
Als manna is het gras in m’n hand, dat hier overal groeit 
En ik ren door ‘t zand, zonder dat ‘t vermoeid 
O, wat heb ik m’n tijd toch tot nu toe verknoeid 
Dit is manna, o, dit is manna 

Wat zijn mooie regels als geen mens er zich aan houdt 
Ik deed dat wel, maar leerde snel, na een keer goed knock-out 
Ik heb m’n les gehad, dus vaarwel stad, en beste vriend, ik hoop dat jij 
Eens van iemand houdt, die voor jou net zo koud zal zijn als jij voor mij 
Maar, die dagen zijn voorbij, en voor mij keert nu het tij 
Ik voel me, ja, ik voel me nu echt vrij 

Als manna schijnt de zon op m’n huid en waait de wind door m’n haar 
En ik roep ‘t nu uit: “Jullie stikken nou maar 
In je te nette kleren met je keurige haar” 
Als manna is het gras in m’n hand, dat hier overal groeit 
En ik ren door ‘t zand, zonder dat ‘t vermoeid 
O, wat heb ik m’n tijd toch tot nu toe verknoeid 
Dit is manna, dit is manna, dit is manna 

Als manna schijnt de zon op m’n huid en waait de wind door m’n haar 
En ik roep ‘t nu uit: “Jullie stikken nou maar 
In je te nette kleren met je keurige haar” 
Als manna is het gras in m’n hand, dat hier overal groeit 
En ik ren door ‘t zand, zonder dat ‘t vermoeid 
O, wat heb ik m’n tijd toch tot nu toe verknoeid

(c) tekst en muziek Peter Koelewijn