Ik werd verblind
door de dingen om me heen.
Met mezelf alleen kon ik niet kijken
naar de wereld die bleef draaien
en langzaamaan verdween ik in een gat.
Ik was woest op iedereen die zei dat die wel wist hoe het nu zat
en hoe het zo gekomen was
en hoe het dan weer verder moest.
Wat een onzin!
Want niets hoefde en er kon gewoon te veel.
Er kon veel te veel
en ik durfde niet te kiezen.
Er kon veel te veel,
er was nog zo veel te verliezen.

Er stak een wind op.
En de bomen stonden scheef
aan een horizon die wegdreef.
Ik trok m’n jas aan en ik vocht me door de regen
en langzaamaan verdween ik in een storm.
En ik dacht aan iedereen die ooit gezegd had iets te weten
maar als het ooit begrepen was
dan was alles nu veranderd.
Wat een onzin!
Want niets hoefde en er kon gewoon te veel.
Er kon veel te veel
en ik durfde niet te kiezen.
Er kon veel te veel,
er was nog zo veel te verliezen.

Alles lag open.
De wegen waren leeg,
je kon zwerven je kon lopen.
Maar niets van wat we kregen was te zwaar of te licht.
Niets had een gewicht dat je niet dragen kon.
Maar nu,
maar nu is het te veel.
Te veel dat achter me vastligt

Er kon veel te veel,
veel te veel.
En ik durfde niet te kiezen
Er kon veel te veel,
veel te veel.
Er was nog zoveel,
zoveel te verliezen.