Dei seie det e meining, med alle ting som skjer. 

Om det e gale eller godt, det e så det ska' ver. 

Dei seie det e du som styre kvart et liv, 

du har visst vonde planar og tvilsomme motiv. 

Men eg, eg trur'kje på det. 



Dei seie eg må takka, for gale og for godt. 

Eg må visst jubla høgt om eg blir klappa eller slått. 

Eg må sei at du e lunefull og litt av ein tyrann, 

visst det e du som står bak ulykker og bomber, krig og brann. 

Men eg, eg trur'kje på det. 



Eg trur at du har skapt meg med følelsar og vet, 

te og kjempa mot det vonda, for fred og kjærlighet. 

Det gjorde du nå sjøl, blinde såg og lamma gjekk, 

alt du gjorde var godt, sjøl om spott var alt du fekk. 



Og du kjempa sjøl med døden, så svetten randt som blod. 

Og du grein over Lasarus, du verken priste eller lo. 

Du levde heilt og fullt, te dei stoppa pusten din. 

Men døden tok du knekken på og seieren e min. 

Eg, eg trur på deg. 



Nå lar eg ikkje døden få bestemma over meg. Nei, nå trur eg på livet, på lyset, på deg. 

Eg vet at eg ska dø, og eg e nok redd for det, 

men eg trur ikkje at døden e det siste som ska skje, 

Eg, eg trur på deg. 



Ein morgen ska eg våkna opp og eg gler meg te å sjå, 

alle fangar bli satt fri og alle som ska gå. 

Og alle som e bøyde ned av tung sinn og av sorg, 

ska reisa seg og dansa på paradisets torg. 

Me som håpe på det, koss kan me la vær 

og la detta håpet farga livet her.