Ik stond als kind al in de duinen, stil te staren naar de zee
Al zolang nemen de golven, mijn problemen met zich mee
Naar een plek waar wat me dwars zit zo verdrinkt
Waar een zon zo rood als bloed in zee verzinkt

Op die grens van lucht en water, op die grens van nu en later
Daar bestaat waarvan je dromen kan als mens
Op de toppen van de golven, onder wolkenlucht bedolven
Drijft haast onbereikbaar ver je grootste wens

Het leven dat, hoe lang ik wachtte, nooit begon
Achter de horizon
'k Staar nog steeds vanaf de duinen, naar wat ik al zo goed ken
Dan beleef ik de momenten, dat ik echt gelukkig ben

En de golven zijn als dromen van geluk
op de branding aan mijn voeten slaan ze stuk

Op die grens van nu en later, op die grens van lucht en water
Op die lijn waar ik als mens haast in verdwijn
Onder wolkenlucht bedolven, op de toppen van de golven
Dobbert wat ik graag als mens had willen zijn

Het leven dat, ooit naar me lachte, maar nooit kon
Ik weet als ik de horizon bekijk
Mijn droom van toen ligt buiten mijn bereik
Lijk nu allemaal te weten, wat ik vroeger nog niet wist
Kan de kansen niet vergeten, die ik destijds heb gemist

Op de grens van lucht en water, op die grens van nu en later
Leven dromen die ik nooit heb waargemaakt
Op de toppen van de golven, onder wolkenlucht bedolven
Drijft wat ik ooit in mijzelf ben kwijt geraakt
Waar een hoopgevende gedachte overwon

Achter de horizon