Eens per jaar gaat Ko terug 
naar 't kleine huis bij de Westerbrug
Hij kijkt niet links, hij kijkt niet rechts
Zijn blik verankerd mijlenver

Duizendmaal heeft hij gevraagd
om een teken hier op aard
heeft het leven dan nog zin
want niets is nog meer, herinnering

Hij neemt de zee en geeft 
maar Ko heeft nooit eens iets ontvangen
doch hij bidt telkens weer
hij leegt het net van zijn verlangen 

Ginds de hoop, hier de zin
het water stijgt, de vloed zet in
de zee en Ko gaan zij aan zij 
ten onder aan de muiterij

Eens per jaar gaat Ko terug
naar 't kleine huis bij de Westenbrug
dan kijkt hij triest de kustlijn na
zijn droom daalt af in een zeemansgraf

Hij neemt de zee en geeft 
maar Ko heeft nooit eens iets ontvangen
doch hij bidt telkens weer
hij leegt het net van zijn verlangen