Laatste nacht kijk ik uit.
Bij de haven waar je schrijft.

En ik wacht op det huis komst van jou.
Jij bent nu nog ver van mij.

Maar het duurt ook maar een tijd.
Toch dat gevoel had elke zeemansvrouw.

Ga naar Bombay, ga naar Rio.
Maar kom gauw weer bij me thuis.

Want de haven, mooiste haven.
Is de haven in je eigen huis.

Elke storm maakt mij bang.
En de nacht duurt dan zo lang.
Ik ben in gedachten bij jou.

Want een weerzien na tijd.
Want voorbij de eenzaamheid.
Daarvan dromt toch elke zeemansvrouw.

Ga naar Bombay, ga naar Rio.
Maar kom gauw weer bij me thuis.

Want de haven, mooiste haven.
Is de haven in je eigen huis.

Ga naar Bombay, ga naar Rio.
Maar kom gauw weer bij me thuis.

Want de haven, mooiste haven.
Is de haven in je eigen huis.