Het regent, maar ze zijn toch maar gegaan.
Voorop loopt een majorette van elf:
haar minikostuum maakte moeder zelf.
Een optocht op zondag door de Jordaan.

Ze zwaait met haar stokje 
werktuiglijk in het rond,
tilt, bewust van haar opwaaiend rokje,
haar laarsjes hoog van de grond.

Het regent, ouders zijn voor het raam gaan staan,
de kinderen kijken niet op of om.
Een dikke trommelaar, sprekend Dik Trom,
heeft smetteloos witte sokken aan.

Hij mept met zijn stokjes
er krachtig op los,
loopt, beducht voor spatten op zijn sokjes,
als door een denkbeeldig bos.

Het regent, maar ze zijn toch maar gegaan.
De kapelmeester is ook niet van zout:
hij loopt ruggelings, dus voortdurend fout,
dreigt steeds de verkeerde straat in te slaan

en slaat met zijn stokje
veerkrachtig de maat,
draait het hoofd met dirigentenschokjes.
Ach, de humor ligt op straat.

Het regent… Zou het ooit nog overgaan?
Iedere zondag weer hetzelfde lied:
een walgelijk weekje in het verschiet,
het moment om de hand aan jezelf te slaan.

Maar eerst nog een blokje
hasjiesj bij de thee.
Neem eerst een brokje,
dan een slokje.
Zondagmiddag valt best mee!