Je sluipt met bijna slaafse gratie 
mijn huis in, wekelijkse verstekeling.
Bedelft me onder bloemen, adoratie
uit schuldgevoel en uit berekening.

Je bent getrouwd. Mijn situatie
hangt af van jouw dienstregeling,
zodat onze sporadische relatie
zich ’s middags afspeelt of bij schemering.

Je kijkt me aan met appreciatie,
geen liefde. Ik verberg met tegenzin
mijn liefde achter koele observatie,
geef je geen negen, maar een zeven min.

Je vrouw komt in de conversatie
niet voor, je kinderen al evenmin.
Ik ben jaloers op jullie conspiratie.
Je tact is bijna een belediging.

Je kust me met consideratie,
geen liefde. ik heb als verdediging
alleen wat kranige emancipatie,
maar nooit stuur ik je weg, de regen in.

Je bent getrouwd. De confrontatie
daarmee is steeds weer een vernedering.
Hoe kan het dan dat al mijn irritatie
toch weer omslaat in vertedering?

Je ligt met haast weerloze gratie
in mijn bed, slapende verstekeling,
even niet meester van de situatie.
Ik laat je slapen uit berekening.