Kerk, lieve kerk van weleer,
je blies veel te hoog van de toren,
je was voor geen mens meer te horen
Kerk, je was nergens meer.

Radeloos in de verstrooiing
en bleek, met een bloedend hart,
werd je me liever en mooier.
Een lam in de doornen verward.

Kerk, het is beter zo,
want een moet er alles betalen
met bloed voor jouw bloed op het kale
bergpad naar Jericho.

Heb voor je dorst dan geen schaamte
en roep zonder hoop op gehoor
‘Lama sa bertani’,
want zo ben je christofoor.

Huil het maar uit allemaal:
hoe naakt ze je achterlieten.
En Parten en Elamieten
horen je in hun taal.

Ballingschapstranen zijn bitter,
maar nu weten wij hoe je heet:
arm en toch alles bezittend,
gestorven en zie: je leeft!