Al bevaar je donkere zeeën 
met geen eilanden in zicht.
En wiegt d'oneindigheid je in een donker licht,
onthecht maar niet ontzield,
daar waar de tijd niet leeft.
Ginds waar de stilte suist,
ons lied nog enkel ruist...
 
En als daar weer het kaarslicht danst
en je me wenkt van d'andere kant,
een lauwe bries door mijn haren strijkt,
je energie me wordt gereikt.
Kom dan naast me,
treed in mijn licht.
'k Leen je m'n hart,
neem al mijn liefde, mijn levenskracht.
lk laat je door mijn ogen zien.
 
Dat ondanks op deze plek
waarvan jij je hebt bevrijd
en nu je vleugels spreidt,
niet alles bij het oude bleef.
Het leven kerft en strompelt voort,
de liedjes trager in mineur akkoorden,
rustend in de tijd op een bed van woorden,
waar de weemoed zich verschuilt
en soms de hemel om je huilt.
 
En als daar weer het kaarslicht danst,
je schaduw wenkt daar aan de wand,
je adem door mijn adem leeft,
we samen reizen door mijn  geest,
lig dan naast me,
ontstijg met mij
het stoffelijk zijn,
daar waar de donkere zeeën zijn.
We trillen op dezelfde noot,
gelijkgestemd als lotgenoot.
 
Toch laat ik los,
'k verlaat je land ...
lk blijf nog even
aan deze kant.