Wie,
Wie kust er nu jouw lippen
Die je zo dikwijls op de mijne hebt gedrukt
Wie fluistert zachtjes de vele lieve woorden
Die jij van mij vaak hoorde, diep uit mijn hart geplukt

Wie,
Wie streelt er nu jouw handen
Droogt er je traan en vult keer op keer je glas
Wanneer wij samen in een kroeg teveel gedronken hadden
Gierend van het lachen om de knopen van m’n jas

Jij,
Jij wist mij te vertellen dat ik de liefste was
Ik geloofde je meteen
Maar toen ineens verdween je uit m’n leven
En liet mij achter zo verdomd alleen

Oui,
Mij heb je laten vallen, uitgekleed tot op de laatste cent
Wie is er nu weer in je hinderlaag gelopen
Wilt de wereld voor je kopen omdat je onweerstaanbaar bent

De eerste keer dat ik jou zag was in Parijs, een zomerdag
Jij had een stralend blije lach
Toen zag je mij
Ik zat alleen op een terras, ’t was in de buurt van Montparnasse
Jij nam een tafeltje naast mij, schoof dichterbij
Je zei: “Pardon, mag ik je wat vragen”
Je was alleen hier en nog niet zo goed bekend
Ik dacht naïef dat zijn zo van die dagen
Dit kan alleen maar slagen, dit wordt een happy end
Dus ik vroeg: “Wil je misschien iets drinken”
Jij keek mij aan en mijn gedachte vatte vlam
Ik had totaal niet in de gaten, ik  was zo in alle staten
Dat het van ’t één voor ik ’t wist het ander kwam

Wie,
Wie neemt er nu mijn plaats in
Raakt in vervoering van jouw blik en hoe je lacht
Wie kijk jij nu heel diep in de ogen
Speel jij de onschuld heel de nacht

Wie,
Ik wil het eigenlijk niet weten
Jou snel vergeten, hoe verdomde mooi het ook was
Ik was slechts een prooi van verder weinig waarde
En ziende blind voor de adder onder het gras