File, ik zit weer in een file
Wel zo’n duizend wielen
Netjes op een rij
Stilstaan, wachten tot we doorgaan
Mag ik even voorgaan
Want ik wil naar huis
File, o jongens wat een file
Wel meer dan duizend wielen staan
Hier op een rij
File, o wat een file
Vier van die wielen, die zijn van mij

Vluchten kan niet meer
‘k Zou niet weten hoe
Vluchten kan niet meer
‘k Zou niet weten waar naartoe
Hoe ver moet je gaan
De verre landen zijn oorlogslanden
Veiligheidsraad, vergaderingslanden
Ontbladeringslanden, toeristenstranden
Hoe ver moet je gaan
Vluchten kan niet meer

Suzanne neemt je mee
Naar een bank aan het water
Duizend schepen gaan voorbij
En toch wordt het maar niet later
En je weet dat ze te gek is
Want daarom zit je naast haar
En ze geeft je pepermuntjes
Want ze geeft je graag iets tastbaar
En net als je haar wilt zeggen
Ik kan jou geen liefde geven
Komt heel de stad tot leven
En hoor je meeuwen schreeuwen
Je hebt steeds van haar gehouden
En je wilt wel met haar meegaan
Samen naar de overkant
En je moet haar wel vertrouwen
Want ze houdt al jouw gedachten in haar hand

Ach Margrietje de rozen zullen bloeien 
Ook al zie je mij niet meer
Door je tranen heen zul jij weer lachen
Net zoals die laatste keer
En al denk je dat komt nooit meer
Dat komt nooit, nooit meer terug
Ach Margrietje de rozen zullen bloeien 
Ook al zie je mij niet meer

Buiten huilt de wind om het huis
Maar de kachel staat te snorren op vier
Er hangt een lapje voor de brievenbus
En in de donkerste kieren zit papier
We waren heel erg arm
En niemand hield van ons
Maar we hadden thee en nog geen TV
Maar wel radio en lange vingers
We gingen nog in bad
Haartjes nat, nog even op
Totdat vader zei: vooruit naar bed
Dan kregen we een kruik mee
Gezichten op ’t behang
Maar niet echt van binnen bang
Toen was geluk heel gewoon
Toen was geluk heel gewoon