De winters waren veel, veel, mooier heel vroeger
Met Kerstmis lag er sneeuw en in Maart was er nog ijs
De winters waren koud maar zoveel mooier heel vroeger
Ja dan was heel ons landje een prachtig schilderij

Is die  schaduw van jou of mij
Of hoort hij aan ons allebei
Ik voel de warmte van je hart zo dicht bij mij
Van ons gefluister dat niemand hoort
Omhult het duister ieder woord
Ik voel de warmte van je hart nog dichterbij
Ik wil het eeuwig laten duren
Dat onbegrijpelijk moment
Die ene schaduw op de muren
Waaraan men ons niet meer herkent
Zolang onze schaduw nog niet vervaagt
En door het daglicht wordt verjaagd
Voel ik de warmte van je hart
Zo diep in mij

Ik loop een straatje om
Kijk wie ik tegenkom
Het zijn die leuke buurtje van benee
Mevrouwtje, meneertje
Voortreffelijk weertje
Hoe gaat het ermee	
Daar komt een kinderpaar
De handjes in elkaar
Wat kijken zulken kleuters toch tevree
Hij zegt: zij heet Antje en ikke heet Jantje
Hoe gaat het ermee
Dan maak ik met de bakkersvrouw een praatje
Over dit of dat
De goeie oude tijd of over baby’s
Och, het geeft niet wat
Zo'n heel klein straatje rond
Een glimlach om je mond
Al kijkt de één of ander ontevree
Je lacht maar, je doet maar
Je knikt maar, je groet maar
Hoe gaat het ermee

Daar waar de molens staan
Tussen het wuivend graan
Holland, zo klein en zo mooi
Door heimwee overmand
Zie ik mijn vaderland
Ruik ik de geur van je hooi
Waar ik ook ben
Voor jou blijft een hoekje apart
Zuinig bewaard
In 't diepst van mijn hart
'k Weet dat
Ik eenmaal weer terug zal gaan
Daar naar dat wuivend graan
Daar waar m’n wieg heeft gestaan

Dat is de kleine man, de kleine burgerman,
Zo'n doodgewone man met een confectiepakkie aan,
Zo'n man die niks verdragen kan, blijft altijd onder Jan,
Zo'n hongerlijer, zenuwlijer van een kleine man.
Dat is de kleine man, de kleine burgerman,
Zo'n doodgewone man met een confectiepakkie aan,
Zo'n man die niks verdragen kan, blijft altijd onder Jan,
Zo'n hongerlijer, zenuwlijer van een kleine man.