De kleine kamer is nu stil
De kaarsen branden op
Ze zijn allemaal gegaan

Moeder eet en drinkt niet meer
Ze ademt diep en zwaar
Dit is haar laatste uur

En daar verschijnt op het gazon
Een ouwe boerenkar
Getrokken door een geit

Met op de bok een boerenknecht
Die met een tandeloze grijns
Tot voor de tuindeur rijdt

Ze komt omhoog van haar matras
Ze is helemaal in het wit
En kijkt verzaligd voor zich uit

Maar bij het naderen van de kar
Schrikt ze wakker uit haar droom
En vraagt de voerman wat dit is

U was een vrouw van geld en stand, zegt-ie
Van hartelijk en vorm
En zo bekeek u iedereen

Voor u de hoge hemel niet
Maar die van het gewone volk
Daar breng ik u nu heen

Ze zit huilend achterop
Haar witte kleed besmeurd
Haar kapsel ingestort

Ze jammert dat er iets niet klopt
Zoveel goeds toch steeds gedaan
Dat zelfs God haar niet begrijpt

Dan roept de voerman naar zijn geit
Vooruit jij mager kreng
Kijk niet om en doe je plicht

En met het kraken van de kar
En het mekkeren van het beest
Verdwijnt moeder uit het zicht