Tijd is geld, dus ik kan mijn tijd niet ruilen
spijt is pest, zoek mijn huid tussen de builen
tranen bevuilen, oogballen die uitpuilen
ik wens mezelf een derde schouder toe om echt uit te huilen
ik heb een verleden in grafkuilen om mij in te verschuilen
was mijn toekomst een tempel, vergat ik het plaatsen van de zuilen.
bloedoffers en verering, geloof als investering
maar mijn tempel heeft geen ingang en gebrek aan een fundering
bezwering, bekering, loodzware vertering
het spel is uit, toch blijf ik gooien met de teerling
deze jongen is de leerling, het leven zelf was de school
maar tussen de levenslessen raakte ik op de dool
en zocht iets zwaar verminkt tussen de lijnen van mijn inkt
iets dat mij laat spelen als de grote boot zinkt
schiet mijn been eraf, je zult zien wie doorhinkt,
want ik strijd doemdenkguerilla, vertrouwend op instinkt

Doemdenk
doemdenkguerilla

Oorlogssabotage! Een levenspassage in ravage
een fabricage van een duistere gedachtemontage
vrije val van de zesde etage; gas geven in een gesloten garage
ik breek door vijandelijke linies met een glimlach als camouflage
met een hersenmassage reanimeer ik mijn angst
en lieg over mijn pijn, want eerlijk zijn duurt het langst
deze beeldspraakcondities nemen je mee op expedities
naar onbekende slagvelden, bezaaid met doemdenkmilities
daar vecht ik alsof het niets is met versplinterde ambities
mijn gevoelens en gedachten hebben moeite met het vormen van coalities
en spaar me jouw definities over wat het leven is,
want jij bent al jaren vergeten wat om iemand geven is
en waar de liefde verdreven is, vindt men een braakliggend terrein
vol loopgraven, prikkeldraad en een modderpoel van pijn
en in een onderbewustzijn gedrenkt in haat en nijd
zijn hoop en moed je enige wapens in de guerrillastrijd
Doemdenk
doemdenkguerilla

De revolutionaire woordverspreider, doemdenkguerrillastrijder
komt scherp uit de hoek als die tv-shop allessnijder
zwetend in het licht als een boksend zwaargewicht
ik ben geen Siamese tweeling, van wie is dat tweede gezicht?
dat zoekt naar evenwicht, maar niet tot inzicht komt
en zwaar gewond door strijd aan het doemgedachte front
de pijn knaagt zoals een leger ratten komt
je loopt verloren in mijn gedachtegangen, al heb je een plattegrond
innerlijk geen Bonnie en Clyde, eerder jekyll als Hyde,
storm geoogst in mijn brein, wie heeft die wind gezaaid?
fatalistisch gefight, als een kamikazevergelder
voor deze bommelder geen plaats in eigen schuilkelder
gas brandt in mijn longen, de gedachtesprongen nooit helder
maar onlogisch en verward, verkoold en roetzwart
hoor alleen nog smart schreeuwend uit mijn hart
doof, op mijn eigen level, waar dat het doemdenken start