We kunnen niet terug na wat jij me hebt verwetenonderweg naar het nieuwe, oude wonde opengereten
moet mijn gevoelens uitzweten langs bevroren traankanalen
mijn tong dik en lam, kon iemand men stilte maar vertalen
rustig ademhalen, ik zit te happen naar lucht,
mijn longtakken zijn geplugd met zenuwpijn bevrucht.
Het ritme van mijn gezucht, de regelmaat van een metronoom
van de rozen die je van mij kreeg, vlocht je een doornkroon
de koning op zen troon in zijn verlaten fort
Ik had geen honger naar verwijten toch kreeg ik het op mijn bord
heel mijn wereld ingestort, ik zweef rond in eenzaamheid
wat was, wat niet meer is wat de rest is eerbaarheid
ik sta te trillen op men benen ma blijf rechtstaan
en ruil al je leugens voor een lach en een traan
dat het zo mis zou kunnen gaan,
dat voelde we al weken over het punt dat niemand buigt,
kan liefde heel snel breken

Breekpunt!
kapotbuigen of breken
wat men niet verzorgt zal vroeg of laat ontsteken
breekpunt!
kapotbuigen of breken
stilte, omdat de juiste woorden ontbreken
Breekpunt!
kapotbuigen of breken
de herinnering aan jou draag ik als een litteken
Breekpunt!
kapot, buigen of breken
ik nam je liefde op mijn rug, wist ik veel dat die ging steken

Ik zou je moeten loven, mijn twijfel en angst verdoven
want ik hoor je woorden wel maar kan ze niet geloven
over je lippen is de waarheid eenmaal te veel uitgeschoven
onmacht grijpt om me heen, kon iemand me maar beloven
dat we mekaar nie meer gingen tegenwerken, brandmerken en beperken
soms is beter los te komen dan nog meer pijn te verwerken
glazuur staat op barsten, want ik bijt het hardst
op men tanden; zie nu zwaar overbelaste
contrasten op het scherpst van e snee gedreven
zonder medeleven, het ingewreven en afgeschreven
wat je zei bleef kleven, deed me huiveren en beven
van ons sprookjeskasteel is alleen een ruïne overgebleven
waar liefde niet wil wonen, geen dromen meer uitkomen
en haat en demonen zichzelf tot keizer kronen
leeggebloede inktpatronen door je angst leeg gestoken
twee zakken vlees en knoken hebben op het breekpunt gebroken

Breekpunt!
Kapotbuigen of breken
wat men niet verzorgt zal vroeg of laat ontsteken
breekpunt!
kapotbuigen of breken
stilte, omdat de juiste woorden ontbreken
Breekpunt!
kapotbuigen of breken
de herinnering aan jou draag ik als een litteken
Breekpunt!
kapot, buigen of breken
ik nam je liefde op mijn rug, wist ik veel dat die ging steken

Toen we vastzaten, had ik je moeten laten haten
in plaats van te praten, zinnen explodeerden als granaten
woorden vielen als soldaten, leeggebloed, vol kogelsgaten
de veelvraten, die ik op je ziel had losgelaten
aten en vraten aan al je ledematen
het verleden dat we vergaten begon weer geur door te laten
als zuur in je ogen, was die stank in je neusgaten
ik wou boter bij de vis, kreeg margarine bij de graten
verlaten hoeken zijn ed echo's van ons getier
bevroren tranen schraap ik met een zakdoek van schuurpapier
mijn allerliefste vijand, mijn meest geliefde roofdier
met een paar rukken, beetje stukken uit men hartspier
laat het je smaken, laat het kraken tussen je kaken
moordzaken doodmaken! De boten braken, de dolken staken
je zult nooit ontwaken, in je doorbloedde laken
gebroken op het breekpunt waar mijn woorden ontstaken


(c) ABN