Die navelstreng bloedde langs beide kanten, ben je het al vergeten?
hoe het kroop waar het niet gaan kon, toen die was doorgesneden
gespleten, aangevreten, versleten en weggesmeten
die onhoorbare kreten galmen nog na in mijn  geweten
rood, dik sijpelt het door in alle gangen en spleten
hing ik aan het verkeerde been in de grote winkelketen
je weet niet waar je gaat eindigen, maar weet waar je bent begonnen
wie de fundering verloochent, heeft de rest ook verzonnen
ga naar betonnen bronnen niet naar kartonnen regentonnen
ontwar het web dat je jaren voor jezelf hebt gesponnen
in mijn pen geklommen zonder raadsels, rekensommen
zag ik hoe de winnaar verloor en de loser had gewonnen
dus ik hou me van de domme, volg zo mijn eigen weg
doe alsof het me niet kan bomme, maar ben wel onderweg
naar het land van melk en honing, suiker en moederkoek
misschien ben ik al waar ik moet zijn en dus nutteloos op zoek


De navelstreng bloedde langs beide kanten
bloedschande, bloedschande
de navelstreng bloedde langs beide kanten
je liep verloren tussen bloedverwanten

Ki hjil min leven geweund in de tulpenlaene
vannoat een bitje goe were was zegdje oes butn stoane
min moeder zei ip N trotoir speeln en niet ip de baene
en in die tidden omme nie gepeist dat ging vergaene
nu in dien tit ljik olles nog zuo inliks verre
meuglijks nog vodder ja zels vodder dan een sterrre
’t skint dak zels wok we ne kji viele ip min derre
en oak da deie ruok de baenezeker nog noa terre
15 maart 1976
ik wère geboren en ge zul et o geweetn in
derde kind van twji westvlamse werkminsen
eigen us, ip ne wiek, wik kundje mjir winsen?
moa ti ni ville geskilt,
of ‘k oa ier nie gezeten want een derde kindje daoron z’in feite nie ip erekend
En zuo behon ze zidder an nieuwe jeugd
Ik ben et levend bewis dat een spriraltje nie deugd

Vergeelde familiefoto’s worden in je geheugen verbrand
herinneringen glijden weg als loszand door je hand
de laatste bloedverwant die je ontmoet en groet 
is een vage hersenschim in de vloed van je bloed
door je eigen borst gevoed in de wieg van abstractie
breekmes verroest, verwoest navelstreng in een fractie
een interactie tussen het koude lemmet en warme vlees
snijdend zonder vrees, doopte je jezelf tot wees
je stierf en verrees tussen je beide oren
ontkent wie je bent en waar je bent geboren
de band afgezworen, heel het verleden weggeschoren
nu zoek je blind naar je navelstreng, want je liep verloren
in de doolhof van je leugen, het gat in je geheugen
alleen wie weet van waar hij komt heeft een toekomst die kan deugen
nu je dagboek, geen zakdoek vol tranen en knopen
waar het bloed niet gaan kon is het toch weer gekropen