Als hij een tijd geen meeuwen hoort
Voelt hij zich door en door verlaten
Om met een verre vriend te praten
Zet hij een zeeschelp aan zijn oor

Als hij te lang de schepen mist
Lijkt de wereld niet te kloppen
Wil hij zich in zijn schulp verstoppen
Alsof hij zelf de verte is

Hij heeft een ziel, een ziel van zout
Heeft zonder deining niets te zeggen
Wil zijn ziel te ruste leggen
een zeepok op verdronken hout

Hij houdt van zilt, van zout het meest
Hij leeft van schuimende gedichten
En van blauwe vergezichten
Hij is ooit zelf op zee geweest

Als hij na lange tijd de zee weer ziet
En alles ademt als tevoren
Dan voelt hij zich herboren
En laat zich drijven op zijn lied