ik zit hier zonder zin en zo leeg van binnen
de kranten al gelezen en voor een boek geen rust
op televisie alle zenders drie keer langs gekeken
voel weer aan mijn wang met de afscheidskus

pak ik de telefoon en bel ik met oude vrienden
ga ik biljarten met Kees of bomen met Harm
maar Kees is in gesprek Harm heeft een antwoordapparaat
en ik loop ik loop verder met mijn ziel onder de arm

nu is ze weg ze heeft mij achtergelaten
ik kan niets anders doen dan wachten op haar
ik loop de hele tijd in mijzelf te praten
hou de klok in de gaten het wordt maar langzaam laat 

ik tel de kwartieren tussen twaalf en haar thuiskomst
als de seconden tussen bliksemflits en donderslag 
en hoe minder ik nog stemmen hoor fietsen op straat
des te meer ik verlang dat ze hier naast me lag

stel dat het leuk is wat stelt dat van ons nog voor
of dat ze bij toeval de man ontmoet van haar dromen
hoe kom ik dan die doordeweekse avond door
zonder te wachten tot wanneer zij weer thuis zal komen

nu is ze weg ze heeft mij achtergelaten
ik kan niets anders doen dan wachten op haar
ik loop de hele tijd in mijzelf te praten
hou de klok in de gaten het wordt maar langzaam laat

dat ze zegt het was leuk maar ook weer niet zo bijzonder
en dat ze vraagt of ik de volgende keer even meega
dat zij dan ligt in mijn armen en dat ik strijk door haar haar
en dat ik dan zeg ik zie wel denk er nog even over na

nu is ze weg ze heeft mij achtergelaten
ik kan niets anders doen dan wachten op haar
ik loop de hele tijd in mijzelf te praten
hou de klok in de gaten het wordt maar langzaam laat



(c) jelle zeedijk / john van der sanden.