Hij had heel zijn leven gezwoegd en gesjouwd
En altijd zijn plicht trouw gedaan
Toen kreeg hij ontslag want men vond hem te oud
Hij kwam naast het leven te staan
En zij, die hem altijd tot steun was geweest
Hij miste haar nu in zijn oud zijn het meest
Hij was een van die oude van dagen
Die niets meer ter wereld bezat
En niemand kwam ooit aan hem vragen
Of hij soms nog hulp nodig had
Ach hij voelde zich eenzaam, verlaten
Die eenzaamheid deed hem zo'n pijn
Hij was er zichzelf om gaan haten
Een oude van dagen te zijn

Zijn eenzaamheid kon hij niet aan op den duur
Geen mens trok zich iets van hem aan
En eens op een dag vond men hem in de schuur
Hij had zich van het leven ontdaan
Een briefje lag bij het protret van zijn vrouw
Ik was zo alleen, daarom kom ik bij jou

Hij was een, ja een van die oudevandagen
Die niets maar dan ook niets meer ter wereld bezat
En niemand, nee niemand kwam ooit aan hem vragen
Of hij soms nog een beetje hulp nodig had

Ach hij voelde zich eenzaam, verlaten
Die eenzaamheid deed hem zo'n pijn
Hij was er zichzelf om gaan haten
Een oude van dagen te zijn