Twee mooie pony’s stonden dagelijks 
Bij kleine Jantje voor de deur
Een arme ongezonde stakker
Met een gezichtje zonder kleur
Met grote kijkers vol verlangen
Z’n neusje plat tegen de ruit
Keek met een koortsgloed op z’n wangen
Steeds naar de weide paardjes uit

Mamaatje geef mij een paardje 
Zo vroeg ons ventje telkens weer
Mamaatje ik wil een paardje en niets meer

Toen zijn verjaardag was gekomen
Dacht onze vent, ik krijg een paard
Het paardje uit z’n kinderdromen
Had moesje vast bijeen gespaard
Maar niemand kwam er met precentjes 
Omdat men hem vergeten had
Toen kocht moe van haar laatste centjes
Een doosje kleurkrijt voor haar schat

Mamaatje geef mij een paardje 
Zo vroeg ons ventje telkens weer
Mamaatje ik wil een paardje en niets meer

En als in bittere koude nachten
Z’n moesje vaak een traan verloor
Dan prevelde zij in gedachten
De winter komt ie vast niet door
Doch, toen de dood het gezin niet spaarde
Nam hij het kind niet maar z’n moe
Toen kwamen er twee zwarte paarden
En reden haar naar ’t kerkhof toe 

Mamaatje ik wil geen paardje
Zo zei ons ventje telkens weer
Mamaatje ik wil nooit geen paardje meer