Klein Jantje
Een kind uit een heel arm gezin
Zo schamel gekleed in z’n lompen
Vroeg moedertje steeds
Nieuwe schoentjes voor hem
Want hij had alleen maar z’n klompen
Z’n vader en moeder
Die hadden geen geld
Het waren twee arme mensen
Maar net als een kind
Met een heel rijk bestaan
Had ook kleine Jantje z’n wensen

Op zekere dag 
Werd z’n wens toch vervuld
Hoe had die het ooit kunnen dromen
Z’n vader had maanden, en maanden, gespaard
Om schoentjes voor Jantje te kopen
En op z’n verjaardag kreeg Jantje het geld
Hij was z’n ellende vergeten
Hij rent naar de winkel
En liet zich daar gauw
Een paar mooie schoentjes aanmeten

Hij rent uit de winkel
Z’n schoentjes omklemt 
Hij is als verdoofd door het wonder
Hij loopt in de tramrails 
Daar nadert een tram
Een gil, kleine Jan ligt eronder
Men snelt naar hem toe
En men roept in paniek
Een kind is daaronder gekomen
Daar ligt kleine Jantje
Bebloed en daarnaast 
Z’n schoentjes, ’t geluk van z’n dromen

In het gasthuis daar zitten z’n ouders aan het bed
Wat zullen de dokters beslissen
Ze horen dat Jantje wel beteren zal
Maar dat die z’n voetjes moet missen
En koortsig vraagt Jan
Waar z’n schoentjes nu zijn
Z’n moedertje antwoordt zo zoetjes
Je schoentjes m’n jongen
Die heb je nog wel
Maar liefje, nou heb je geen voetjes
Maar liefje, nou heb je geen voetjes