In de smalle donkere straten,
loopt ‘n meisje heen en weer. 
Af en toe blijft ze staan praten,
met ‘n goed geklede heer. 
Dikwijls gaan ze samen verder,
zij met ‘n gemaakte lach. 
Tot de nacht haar komt verlossen,
en ze vrijuit huilen mag. 

Arme kleine Madeleine,
madeliefje van de straat. 
Nu zou jij wel anders willen,
maar het is helaas te laat. 

Dikwijls denkt ze aan haar dorpje 
aan haar huis en stille pad. 
Aan haar ouders, broer en zusters 
en dan vloekt ze op de stad. 
Zij trok naar de grote wereld,
door 'n zee van licht bestraald. 
Maar belandde in de schaduw 
veel te duur door haar betaald. 

Arme kleine Madeleine,
madeliefje van de straat. 
Nu zou jij wel anders willen,
maar het is helaas te laat. 
Nu zou jij wel anders willen, 
maar het is helaas te laat. 


(c) Zangeres Zonder Naam