Aan het strand stil en verlaten
bij het schem'ren van de maan
Ziet men daar een aardig paartje
zeer van weemoed aangedaan
"Liefste 'k moet je gaan verlaten
morgen ga ik weer naar zee
En dan trouw ik als ik thuiskom
hier op Hollands' stille ree"
Maar zij sprak "Oh liefste mijne
spreek zo ver niet in 't verschiet
Want de zee ligt vol met mijnen
en die dingen zie je niet"

Dobb'rend op de woeste baren
zeilde 't scheepje eenzaam voort
Maar opeens: wat er gebeurde
een ontploffing werd gehoord
't Schip verdween al in de diepte
Angstig keek hij om zich heen
Nergens kon hij redding vinden
Grote God waar moet dat heen?
Terwijl hij worstelt met de baren
en de dood voor ogen ziet
smeekt hij: "God heb toch erbarmen
'k heb haar lief, vergeet dat niet"

Aan het strand stil en verlaten
ziet men daar een meisje staan
Die al turend en al smachtend
wacht de komst van hare man
Hij zou immers wederkeren
Hij beloofde mij toch trouw
En dan krijgt zij zo'n verlangen:
"Word ik toch zijn lieve vrouw"
Maar hij keerde nimmer weder
want de dood waart om ons heen
En zij keerde telkens weder
aan het strand stil en alleen