De vrieslucht bij spoor vijf
tovert een damppluim uit je mond
en die schrijft een ademwolk
die drijft over ’t perron
’t is jouw warmte die daar zweeft
boven staal boven beton
die zich in de lucht verweeft
met de wolken en de sterren
en de maan en de zon

Heel de wereld die wordt zichtbaar
heel de wereld die verschijnt
van de Tafelberg in Kaapstad
Finse Golf aan ’t ander eind
heel de wereld komt in beeld
uit de nevel uit de mist
en er trilt een warm verlangen
langs elk spoor en elke draad en elke lijn

Jij raakt mijn koude kleren
en ergens brandt ons vuur
op de Neva drijft er ijs
maar dat is van korte duur

in mijn keuken geurt de koffie
en de Moldau stroomt gestaag
er is geen gister en geen morgen
er is alleen vandaag

Wij staan op de kade van Athene tot in Praag
de zee die spoelt tot Kopenhagen
jij bent mijn meermin vandaag
treinen drijven binnen sporen deinen op de kou
ijs drijft op de Neva en Adam
op zijn eerste vrouw

In de vrieslucht bij spoor vijf
stopt de trein naar Lichtervelde
binnen is het warm en elk woord
dat je vertelde
-In de avond die voorbijglijdt
zwaai jij nog van ver-
vertel je mij: ik ben jouw reizende
reizende, reizende, ster.

Jij raakt mijn koude kleren
en ergens brandt ons vuur
op de Neva drijft er ijs
maar dat is van korte duur

in mijn keuken geurt de koffie
en de Moldau stroomt gestaag
er is geen gister en geen morgen
er is alleen vandaag