Ik was nog jong toen het begon
Mijn leventje was onbezorgd, ik zag alleen de zon
Ik lummelde wat rond, had lak aan geld
De wereld was een schouwtoneel en ik de held

Ik plande 1000 dingen, had alles in de hand
Maar al mijn luchtkastelen bouwde ik op los zand
Het leven kreeg van dag tot dag geen enkele zin
En dat het snel vervloog zie ik nu pas in

Ik had geen doel, geen strategie
er was zoveel muziek in mij en poëzie
ik liet niemand zich bemoeien met mijn bestaan
ik had nog zoveel drank tegoed, nog 100 jaar te gaan

Ik liep mezelf voorbij, ik had geen rust
de vlugge meiden ook veel te snel gekust
ik dacht heus wel eens na, zocht het gesprek
maar als ik er op terug kijk was het allemaal geklets

Ik was zo jong en ondoordacht
de dagen leken zoet de nachten zacht
de dwaasheid van mijn jeugd hield me op de been
het duurde lang voor ik de leegheid zag om me heen

De liefde was een spel dat ik pas doorzag
toen de warmte doofde in een vrouwen lach
mijn vrienden, ach ik vroeg van hen soms veel te veel
nu sta ik als een oude clown op een leeg toneel

Ik had me enigszins op wat begrip verheugd
hoewel ik als verloren zoon nooit heb gedeugd
ik voel dat ik naar ontkenning neig
maar toch de rekening krijg
van de dwaasheid van mijn jeugd