Wat zou ’t eigenlijk niet mooi zijn, lieve mensen om tot slot met elkaar   een lied te creëren over Den Haag, een lied over onze grandioze stad,  een lied over het Lange Voorhout-saga. Ons Lange Voorhout, wat hebben we niet een mooie dingen. Ik heb als kind nog met het Korte Voorhout op m’n achterste gehad, weet u dat? Dat waren tijden die komen nooit meer terug. Wat zou het mooi zijn als we ons eigen carnavalslied kunnen creëren, hè. En daarmee de straat oplopen met onze eigen neus zonder de hele tijd te hoeven zaniken “Mien, waar is ie nou?” 

Amsterdam zingt, Rotterdam zingt en Den Haag zinkt in het niet daarbij     
Den Haag zingt niet
Mogen wij zwijgen als moeder te veel is?
Wat zouden wij niet een prachtig lied kunnen zingen over ons eigen, geliefde Voorhout. 

   Bij ons op het Voorhout
Waar de gravinnen voor de ramen staan
Bij ons op het Voorhout
Waar de freules met d’r hondjes gaan
Bij ons op het Voorhout
Waar de deftigheid zich staande houdt
Aan de lus van de Haagse tram
Met de hele upper ten
Bij ons op het Voorhout

’t Klinkt geweldig, hoor. ’t Is dat we geen tijd meer hebben, want er is een tijd van komen en d’r is een tijd van gaan of zoals wij Latinisten zeggen: “Laco di Como, Vasco di Gama”. Ja, we kunnen hem misschien nog één keertje zingen, hoor. Ik heb een glaasje op. Ik laat ze zingen. 


Al hebben wij geen Amstel toch zijn wij superstout
In onze eigen Boekhorststraat
Hun grachten die verbleken bij ons Bezuidenhout
waar Asociale Zaken staat   
Den Haag is zo voornaam
Zelfs achter het roodste raam
Zit toch nog weer een dubbele naam
Wij zingen niet zo erg
Van de Lange Vijverberg
Waar de hele ambtenarenstand
’s Middags zijn brood eet uit de Staatscourant

Daar gaan we hoor, beschaafd maar ingehouden 
   Bij ons op het Voorhout
Waar de gravinnen voor de ramen staan – lekker klinkt dat, hè
Bij ons op het Voorhout – even kijken
Waar de freules met d’r hondjes gaan
Bij ons op het Voorhout
Waar de deftigheid zich staande houdt
Aan de lus van de Haagse tram
Met de hele upper ten
Bij ons op het Voorhout