Een droefdonk're steeg, een oud arm'lijk krot
Daarin was klein Sjefke geboren.
Zijn vader was werkloos, dus droevig hun lot
Hen was niets dan armoe beschoren
Toch voelde klein Sjefke d'ontering nog niet
De straf van de kleine misdeelde
De don'kre steeg bracht hem zelfs geen verdriet
Als hij in 't straatvuil daar speelde

Ook hij was toch immers een kindje van God
Al was hij dan ook maar een schooier
Toch was hij gelukkig, tevree met zijn lot
Toch vond hij het leven steeds mooier

Zijn magere lijf was amper bedekt
Met niet heel veel meer dan wat lompen
Toch was nog de opstand niet in hem gewekt
Al liep hij in twee ong'lijke klompen.

De mensen op straat keken nu op hem neer
Zij wisten niet dat hij kon tonen
Hoe een edel klein zieltje van ons lieve Heer
Toch onder die lompen kon wonen

Ook hij was toch immers een kindje van God
Al was hij dan ook maar een schooier
Toch was hij gelukkig, tevree met zijn lot
Toch vond hij het leven steeds mooier.

En Sjefke's z'n moes verjaardag brak aan
Toen hij door de stad liep te dolen
Toen zag hij een wagen met bloemetjes staan
Toen heeft hij voor haar één gestolen
Hij rende snel weg en zag niet in 't rond 
Niet de auto die hem heeft gegrepen
En in zijn dood handje toen men het lijkje vond
Hield hij nog de bloem vastgeknepen.

Nu was hij voor eeuwig een Engel bij God
Al was hij op aard maar een schooier
Nu is hij gelukkig en zalig zijn lot
In den hemel daar leeft hij veel mooier.