De moeder van den marconist
Leest van haar zoon een brief.
Hij schrijft: "'k Ben binnenkort weer thuis
Voorgoed, zeg oudjelief.
Dan ga ik trouwen met de schat
Die ik sinds lang bemin
Ik bouw d'r fijn een eigen nest
En jij komt bij ons in. "
Dan wordt zij eventjes gestoord,
Omdat ze door de radio hoort:

Een S.O.S. kwam over het water
Een kreet om hulp klonk over d' Oceaan.
Ons wordt bericht, dat er een Hollansch stoomschip
Met man en muis zooeven is vergaan.
De stoomer stootte op een klip,
Bij vliegende orkaan.
Bij 't doodsgegil van honderden,
Is 't trotsche schip vergaan.
De marconist deed tot 't laatst,
Met heldenmoed zijn plicht
Totdat de kolkende woest zee,
Haar moordwerk had verricht.
"Dag moeder" was het laatste woord,
Dat door den aether werd gehoord.

't Hollandsche stoomschip, trots der Nederlanders,
Dat is zojuist met man en muis vergaan.
De moeder van den marconist,
Kust weenend zijn portret
Door smart verstomd, zoekt zij vergeefs
Naar woorden voor een gebed.
't Is of haar keel wordt dichtgesnoerd,
Bij 't lezen van den zin:
"Moeder, wanneer ik ben getrouwd,
Dan komt U bij ons in."
Dan snikt zij: "Ja hoor vent, heel gauw,
Dan ben ik voor altijd weer bij jou."
En met een bede voor zijn lieve moeder,
Is hij als een held in 't zeemansgraf gegaan.

Een S.O.S. kwam over het water
Een kreet om hulp klonk over d' Oceaan.
Ons wordt bericht, dat er een Hollansch stoomschip
Met man en muis zooeven is vergaan.
De stoomer stootte op een klip,
Bij vliegende orkaan.
Bij 't doodsgegil van honderden,
Is 't trotsche schip vergaan.
De marconist deed tot 't laatst,
Met heldenmoed zijn plicht
Totdat de kolkende woest zee,
Haar moordwerk had verricht.
"Dag moeder" was het laatste woord,
Dat door den aether werd gehoord.