De tijd dat ik u moest verlaten
Toen huilde m’n hart van verdriet
Ik had me toen laten bepraten
Vergeten kan ik u niet
Ik denk steeds aan uw lieve oogen
En aan uw zacht glanzende haar
Ik zal u ook nimmer vergeten
En zie u terug na zes jaar

Drie jaren zijn er nu verstreken
God, moeder wat lijkt me dat lang
Ik heb nu het leven bekeken
En ben thans voor niemand meer bang
Ze zeiden ik moest zoveel leeren
En worden een nman van de daad
Want spoedig ging men patrouilleeren
Dan werd ik eerst dapper soldaat

En toen de tocht ging beginnen
Moest ’t kreupelhout worden doorzocht
Begon ik mijn les te begrijpen
Ontwaarde ik waar ik voor vocht
Een koeli met groote oogen
Die keek me zoo smeekend aan
En toen ik hem neder zou vellen
Toen greep een ontzetting me aan

Zijn oogen geleken mij spiegels
Waarin ik uw beelt’nis zag staan
Zoo’n mensch heeft toch ook ’n moeder
Waar hij niet van heen mocht gaan
Daarom spaarde ik toen zijn leven
Zooiets mocht ik niet voor u doen
Beëindigen moet ik mijn schrijven
En geef u in gedachten ‘n zoen