Je hebt het spel verloren, ja, je wist het al lang
Dat er een einde aan zou komen, ook al was je niet bang
Dus ging je iedere keer een stapje verder
Je haalde je ideeën in je hoofd
Die jouw leven eens voorgoed konden bederven
Het zal wel meevallen, had je jezelf beloofd
 
Nu zit je daar gevangen, en je voelt je verraden
Je denkt: "Zijn dat nou m'n vrienden, zijn dat kameraden"
Toen al die Wouten jou die ochtend kwamen halen
Jouw moeder sprakeloos, oh nee, dit is niet waar
Toen voelde je dat jij voortaan zou balen
Van dat soort vrienden, die doen niks voor elkaar
 
't Was toch zo verdienstelijk met dat tuig op stap te gaan
Zelfs had je nu en dan een grote mond
Je wist wel hoe een grietje aan de haak is te slaan
Als jij maar in hun belangstelling stond
 
Maar zonder al die meiden
Dan werd het pas gezellig en pas interessant
En na zo'n twintig pils
Had je jezelf en ook je vrienden niet meer in de hand
Dan wist je ergens nog een BMW te staan
En zonder zorgen, volgezopen, de weg op te gaan
 
Wat moest je met die tweede keuze autoradio
Die raak je aan de straatstenen niet kwijt
Zo'n kamera koopt toch alleen een grote idioot
Jouw jatten werd een zatte sportwedstrijd
 
Toch werd het steeds benauwder
Toch zat je hem te knijpen als een ouwe dief
Die Wouten zijn niet achterlijk
Die laten iemand zingen voor hun eigen gerief
Heb jij die auto het kanaal in geduwd
En wie stak hem daarvoor nog in brand
Heb jij toen die winkelruit ingegooid
 
Hoe kon je toch zo stom zijn, hoe kreeg je 't voor elkaar
Voor zoiets kreeg je vroeger vlot een jaar
Maar goed dat je geen messen of schietijzers draagt
Al zag je zelfs daarin soms geen gevaar
 
Het leven gaat verder, je hebt je lesje geleerd
Met uitschot als vrienden, dan gaat het verkeerd
Nog even een gesprekje met je vader
Nog even een keer biechten zonder God
Maar nooit meer een woord met een verrader
Wat jij ziet zitten, maakt hij toch weer kapot