Ik was nog zo jong toen ik mijn ouders verloor
Toen kwamen er dagen van lijden
Mijn oom nam me mee van het land naar de stad
De stad die me nooit kon verblijden
 
Doch éénmaal per week was ik 's middags vrijaf
Dan snelde ik altijd naar buiten
Daar was ik gelukkig ik had daar geen zorg
Ik hoorde de vogels weer fluiten
 
Ik hou van de molens ik hou van de vliet
De geur van de bloemen, de vogels hun lied
Ach vader ach moeder waarom ging u heen
Je jongen die is nu altijd zo alleen
Ik mis u en het land waar mijn wieg heeft gestaan
Uw kind was zo graag met u mede gegaan
 
Zo trok ik getrouw naar het land aan de vliet
Tot ik daar een bloempje zag bloeien
Een lieftallig meisje, onschuldig en rein
Al slechts op het land kunnen groeien
 
Die bloem trok me aan, die bloem van het land
Met blozende kleur op haar wangen
Die bloem te bezitten en saam hand in hand
Zong ik dan een lied vol verlangen
 
Daar ginds bij de molen aan 't water der vliet
Zong ik met de vogels tezamen een lied
Een liedje van vreugde, ik kende geen smart
Die bloem bracht weer rus in 'n droef gestemd hart
Want maanden daarna werd de dorpsklok geluid
En stralend van vreugd werd dat bloempje mijn bruid
 
Toen bracht ik die bloem pas geplukt van het land
Naar de stad waar ook zij niet kon leven
Daar is zij gaan kwijnen, ze miste de zon
De zon die op het land was gebleven
 
Ik bracht haar terug naar het land aan de vliet
En stervende starend naar buiten
Heeft zij mij gekust en bedankt dat ik haar
Daar buiten haar ogen liet sluiten
 
Nog draaien de molens, nog stroomt ginds de vliet
Nog zingen de vogels hun vogelenlied
Het liedje verwijt mij dat ik voor je straf
Die bloemen die eer die je brengt naar het graf
De dorpsklokken luiden, het bloempje verdwijnt
En ginds straalt de zon die voor ons nooit meer schijnt