Moeder verloor de strijd, ging naar de eeuwigheid.
En kleine Henk, oh straf, bracht moeder mee naar 't graf.
Maar hij besefte niet, ondanks zijn groot verdriet,
dat nu zijn moeder voorgoed hem verliet.

Bij de muur van 't oude kerkhof,
wacht een kleuter droef en teer.
Vraagt aan ons liefheertje daarboven,
wanneer komt mijn moesje weer?
Vader zegt dat moesje slaapt hier
U kan alles is dat waar.
Roep mijn moedertje dan wakker,
want ik kan heus niet buiten haar.

Bij het te rusten gaan, en als hij op moest staan,
miste hij meer en meer, z'n moeders kussen weer.
Leeg werd het om hem heen, voelde zich droef alleen.
slechts bij het graf vond hij troost naar 't scheen.

Bij de muur van 't oude kerkhof,
wacht een kleuter droef en teer.
Vraagt aan ons liefheertje daarboven,
wanneer komt mijn moesje weer?
Vader zegt dat moesje slaapt hier
U kan alles is dat waar.
Roep mijn moedertje dan wakker,
want ik kan heus niet buiten haar.

Smart om zijn moeders dood, werd hem op 't laatst te groot.
En ijlend riep hij moe, straks kom ik naar u toe.
En op een zeek're keer, toe lei z'n vader teer,
het ventje in 't graf naast zijn moedertje neer.

Bij de muur van 't oude kerkhof,
kwam het knaapje nimmer meer.
't was vereend weer met zijn moesje,
Daar bij onze lieve heer.
Zonder moedertje te leven,
daarvoor was hij nog te klein
daarom kon hij in de hemel,
alleen bij haar gelukkig zijn.